ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਮੋਨੀਕਾ ਨਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਮੋਨੀਕਾ ਦੀ ਨਵਜੰਮੀ ਔਲਾਦ “ਲੋਵੀ” ਸੀ। ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਲੋਵੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਲੋਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕੇਗਾ।
ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਨੰਨੇ ਜਿਹੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਹੱਥੀਂ ਫੜਕੇ ਕਹਿੰਦੀ:
“ਮੈਂ ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲੈ ਲੈ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਦੇ।”
Video- https://youtu.be/JuClRFTiwEg
ਦਿਨ ਲੰਘਦੇ ਗਏ। ਮੋਨੀਕਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਵੇਖਦੀ, ਪਰ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਹੀ ਮਿਲਦੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਹਸਪਤਾਲ ‘ਚ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ:
“ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਅੱਖ ਮਿਲ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਇਹ ਬੱਚਾ ਵੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈ।”
ਮਾਂ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਪਲ ਭਰ ਸੋਚੇ ਕਿਹਾ:
“ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਅੱਖ ਕੱਢ ਲਵੋ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦੀ। ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਵੇਖੇਗਾ।”
ਓਸ ਰਾਤ ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅੱਖ ਦਾਨ ਕਰ ਦਿਤੀ। ਛੋਟੇ ਲੋਵੀ ਦਾ ਓਪਰੇਸ਼ਨ ਹੋਇਆ। ਜਦ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਆਪਣੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਵੇਖਦਾ ਹੈ — ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਮਾਂ ‘ਤੇ ਪਈ।
ਪਰ ਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਅੱਖ ਹੁਣ ਖਾਲੀ ਸੀ। ਲੋਵੀ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਭੁਜਾਂ ਨਾਲ ਮਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਫੜ ਕੇ ਕਿਹਾ:
“ਮਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਹੋ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਿਆ — ਇਹੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ।”
ਮਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ। ਦੋਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੰਝੂ ਸੀ।
ਉਹ ਦਿਨ ਮਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅੱਖ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਦਿਤੀ।
